Definitie van Hydrogen Bond

Waterstofbruggen zijn relatief zwakke bindingen die vormen tussen waterstof en andere atomen. Wanneer waterstofatomen binden met elementen die hoge elektronegatieve waarden zoals koolstof, zuurstof, chloor en fluor zijn, wordt het waterstof elektronen sterker getrokken naar de elektronegatieve atoom. Hierdoor ontstaat een dipool - of polariteit in het molecuul, een zijde een licht negatieve lading en de andere een licht positieve lading. Wanneer verschillende waterstof bevattende polaire moleculen samenkomen, de positieve en negatieve uiteinden vormen weinig aandacht bekend als een waterstofbinding. Waterstofbruggen geven het water een aantal van haar wezenlijke kenmerken, zoals een hoge soortelijke warmte, cohesie, adhesie en oppervlaktespanning. Water

Water
is een zeer polair molecuul. Een molecuul water wordt gevormd tussen twee waterstofatomen en een zuurstofatoom. De waterstofatomen zitten aan een kant van het zuurstofatoom een ​​positieve pool. De andere kant van het zuurstofatoom een ​​negatieve lading. Een watermolecuul kan vier waterstofbruggen te vormen met andere watermoleculen.
Cohesie en Adhesie

Cohesie
is de aantrekkingskracht tussen moleculen van hetzelfde type. Hechting is de aantrekkingskracht tussen moleculen van verschillende types. Water transporteert deze kleverige eigenschappen als gevolg van de waterstofbruggen tussen de moleculen. Watermoleculen samenhang met elkaar. Watermoleculen lijm andere objecten. Cohesie zorgt voor water te blijven in druppel vorm. Hechting laat de druppel te houden aan een oppervlak, zoals een grassprietje, een drinkglas, of je huid.

Cohesie
is verantwoordelijk voor de oppervlaktespanning van het water. Oppervlaktespanning resultaten van de attracties van de moleculen die zitten op het oppervlak van een monster van water. Watermoleculen op het oppervlak minder interacties. De watermoleculen aan het oppervlak kunnen interageren met watermoleculen onder hen en aan hun zijden. Maar ze hebben geen watermoleculen erboven om waterstofbindingen. Daarom, zij houden strakker om de moleculen ze kunnen om hun behoefte aan een evenwichtige kosten te voldoen. Oppervlaktespanning is wat geeft een druppel water zijn ronde vorm en zorgt voor een zeer lichte voorwerpen op het water te blijven zonder zinken.
Soortelijke warmte

Specifieke warmte is de hoeveelheid energie die nodig is om de temperatuur van een bepaalde massa van een stof een graad Celsius te verhogen. Water heeft een relatief hoge soortelijke warmte door waterstofbinding tussen moleculen. Het kost meer energie om de temperatuur van het water te verhogen dan alcohol, bijvoorbeeld.
DNA Structuur

DNA
vertrouwt op waterstofbruggen aan de dubbele helix conformatie te behouden. In DNA, waterstofbindingen tussen baseparen of nucleotiden, en diens complementaire strengen van DNA. De waterstof bindingen gebroken DNA-replicatie. Wanneer een nieuwe complementaire streng wordt gerepliceerd, waterstofbruggen vormen weer tussen de nucleotiden. De waterstofbruggen houden de twee strengen elkaar totdat replicatie weer optreedt.
Protein Structure

Waterstofbruggen
zijn belangrijk voor eiwitconformatie. De vorm van een eiwit is direct gekoppeld aan zijn functie. Eiwitten zijn organische verbindingen voornamelijk uit koolstof, zuurstof, stikstof, waterstof en zwavel. Waterstof koolstofbindingen iets polair, waardoor waterstof waterstofbindingen tussen andere atomen in de aminozuursequentie. Waterstofbruggen zijn verantwoordelijk voor secundaire eiwitstructuren. Deze omvatten alfa-helices en beta-geplooide vellen. De plaatsing van waterstofbruggen tussen verschillende aminozuren bepaalt het type alfa-helix of beta vouwblad gevormd.

Waterstofbruggen
zijn ook belangrijk voor de tertiaire eiwitstructuur. Tertiaire structuur impliceert vouwen van eiwitten. Folding optreedt als waterstofbruggen gevormd tussen de functionele groepen of R-groepen van moleculen. Functionele groepen bevatten vaak elektronegatieve atomen waarvan de licht positieve lading op het waterstofatoom te trekken. Waterstofbruggen worden verstoord door veranderingen in temperatuur, zoutgehalte of pH. Dit veroorzaakt eiwitdenaturatie. Denaturatie vernietigt de configuratie en daarmee de functionaliteit van het eiwit.