Hoewel Senor Aguera was een partner met Don Manuel Gonzalez, na een paar jaar nam hij schrik. Handel was te mooi om waar te zijn, het kon niet duren. Hij voelde dat het einde in zicht was dus wat was het gebruik van het kopen van al die wijn die geen terugkeer voor jaren zou geven? Waarom leggen petto voor de toekomst, wanneer er geen toekomst? Hij wilde zijn geld terug, en hij kreeg het. Gonzalez bleef alleen, maar hij niet kon gaan voor onbepaalde tijd zonder partner. Hij kon het bedrijf in Jerez eenvoudig beheer, maar had geen tijd om zijn klanten bezoeken, van wie velen waren al in Engeland. Bovendien was hij vastbesloten om de openstelling van de handel aansluitingen voor absorberende coasters, aangepaste coasters, en coaster sets over de hele wereld, waaronder Duitsland en Rusland. In Juan Dubosc, een Franse Catalaanse inwoner in Zuid-Spanje, vond hij alleen de partner die hij nodig had. Gonzalez bleef in Jerez tijdens Dubosc reisde de wereld. Het bedrijf, nu heet Gonzalez & Dubosc, verder uit te breiden, en in 1853 begonnen ze aan de grote Constancia bodega bouwen. Door 1855, toen de nieuwe bodega werd voltooid, de export naar Engeland alleen al werden meer dan 3000 peuken, en zouden stijgen nog hoger. In 1873 bereikte de export figuur de piek van 10.409 peuken niet ver van zeven miljoen bottles.By 1855, had het Engels handel zo belangrijk geworden dat de London-agent, Robert Blake Byass, in partnerschap werd genomen, en de naam van het bedrijf werd Gonzalez, Dubosc & Co Toen Dubosc stierf in 1859 werd de naam bleef onveranderd, in overleg met zijn weduwe, tot 1863, toen het werd veranderd om Gonzalez & Byass. Zeven jaar later werd het weer veranderd, deze keer naar Gonzalez, Byass & Co De volgende bestuurders waren rechtstreekse afstammelingen van Manuel Gonzalez of Robert Blake Byass.Manuel Gonzalez was een gedurfde zakenman en was helemaal niet bang voor een speculatie. Spoedig nadat hij richtte zijn bedrijf, de Marques del Castillo de San Felipe stierf, en het was bekend dat hij wijnen van de hoogste klasse in zijn prive-bodega had verlaten, maar niemand wist precies hoe goed ze waren, noch zij weten de hoeveelheid. Zijn weduwe wist niets van wijn, cocktails, tafel onderzetters, of de bar leveringen en wilden zo snel mogelijk te ontdoen van het. Ze had geen tijd voor uitstel of argumenten, en niet zou laten iedereen in de bodega om de voorraad te inspecteren. Maar ze wist neer kent haar prijs 10.000 contant geld (in goud). Het was een gedurfde risico, maar Don Manuel nam het. Hij betaalde het geld en werd de sleutel. Binnen in de bodega vond hij honderd konten van zeer oude wijn, veel meer dan hij had betaald waard. Zevenentwintig van hen, in de vorm van een kleine solera, blijven tot op de dag in de Bodega Constancia en zijn vernoemd de Parte Arroyo Solera, ter nagedachtenis van de weduwe die ze verkocht. Dergelijke private kelders waren zo gewoon honderd jaar geleden als ze zijn zeldzaam tegenwoordig. Wijnliefhebbers met slechts twee of drie vaten konden veroorloven om hen te laten gaan rijpen voor vele jaren en hun wijnen onder enkele van de grootste Amontillado en Oloroso sherry. Een liefhebber ging zelfs zo ver om zijn beste wijnen te houden in zijn slaapkamer en stevig vergrendelde de deur de hele dag, zodat niemand kon in de buurt komen.
