Verschillen in een Honey Locust en een Maple

De honeylocust (Gleditsia triacanthos) en de esdoorn (Acer spp.) Zijn loofbomen vaak gebruikt voor de groenvoorziening in de Verenigde Staten. Beide produceren kleurrijke bladeren vallen en worden vaak geteeld als schaduw bomen. De honeylocust is een snelgroeiende boom die meer dan 70 meter hoog reikt. Sommige esdoorns dan 100 voeten, maar er zijn ook kleinere soorten die minder dan 20 meter hoog groeien. Hoewel de honeylocust en esdoorn zijn vergelijkbaar in sommige opzichten, ze hebben wel een aantal verschillen. Betekent dit Spark een idee?
Classificatie en Rassen

Inheems in Noord-Amerika, de honeylocust is een lid van de erwt familie (Fabaceae). Deze boom draagt ​​lange, scherpe doornen op zijn stam en takken, maar een doornloze variëteit (Gleditsia triacanthos var. Inermis) is beschikbaar voor landschap doeleinden. Zowel de netelige en doornloze variëteiten groeien in Amerikaanse ministerie van Landbouw planten winterhardheid zones 3 tot 8a. De esdoorn boom behoort tot de familie Aceraceae en het geslacht Acer. In tegenstelling tot de honeylocust, de esdoorn heeft ongeveer 120 soorten en duizenden cultivars. Ongeveer 13 soorten van esdoorn zijn inheems in Noord-Amerika, en de rest zijn voornamelijk te vinden in Azië en het Middellandse Zeegebied.
Range

Het natuurlijke verspreidingsgebied van de honeylocust is in de oost-centrale Verenigde Staten, uit Pennsylvania naar Alabama en het westen aan Zuid-Dakota en Texas. Echter, is het doornloze honeylocust schaal aangeplant buiten zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied. Inheemse esdoorn soorten groeien in Noord-Amerika, van Canada tot Mexico. Esdoorns groeien van ongeveer USDA zones 2 tot en met 9, afhankelijk van de soort.
Bladeren

De honeylocust heeft bipinnate of oneven geveerd samengestelde bladeren, wat betekent folders groeien tegenover elkaar op een lange steel. Bladeren zijn ongeveer 6 tot 10 centimeter lang met 15 tot 30 dunne, vederlichte folders. Het laat cast licht, gevlekte schaduw, waardoor het mogelijk is voor gras groeien onder luifel van de boom. Honeylocust bladeren zijn donkergroen in de zomer en geel in de herfst. Hoewel de grootte en de vorm verschillen per soort, esdoorns hebben over het algemeen een tegengestelde bladstand met scherpe punt, diep geaderde, gelobde bladeren. Bladeren zijn over het algemeen 2 tot 6 centimeter breed en cast dichte schaduw die vaak voorkomt gras uit groeit. Bladvorm en vallen kleur verschillen per soort. Bijvoorbeeld, de zilveren esdoorn (Acer saccharinum) heeft gekarteld, stervormige bladeren die fel geel worden in de herfst. De Japanse esdoorn (Acer palmatum) heeft fijne textuur, ster-vormige bladeren die geel, rood of donker paars draaien in de herfst. Zilver esdoorn groeit in USDA zones 3 tot en met 9, en de Japanse esdoorn groeit in USDA zones 5 tot en met 8.
Zaden en Bloemen

De honeylocust is een peulvrucht die platte draagt , langwerpige zaaddozen in de zomer, dat blijft aan de boom in de herfst, worden bruin en twisted. Deze boom produceert hangende clusters van kleine, groen-gele bloemen in de late lente tot de vroege zomer. Hoewel niet opzichtig, honeylocust bloemen zijn zeer geurig. Esdoornzaden groeien in paren en zijn ingesloten in papieren-als vleugels die ervoor zorgen dat de zaden te tollen op de grond als ze vallen. De meeste esdoorns dragen kleine, onopvallende clusters van bloemen in het vroege voorjaar. Bloemen kunnen worden groenachtig-geel, oranje of rood en zijn niet geurend.