Antilichaam etiketteringsprocedures

procedures antilichaamidentificatie zijn technieken die in de biologische wetenschappen de aanwezigheid van specifieke moleculen te detecteren . Deze procedures maken gebruik van de relatie tussen een antigeen en antilichaam. Antigenen kunnen elk molecuul dat het immuunsysteem herkent zijn . Een antilichaam is een Y - vormig eiwit dat specifiek een enkel antigeen . Biologen de binding tussen een antilichaam en antigeen om de locatie van een bepaald molecuul in een monster. ELISA

ELISA of enzymgekoppelde immunosorbent assay is een biologisch laboratorium techniek om de aanwezigheid van een antigeen of antilichaam te detecteren . Het wordt vaak gebruikt in medische diagnose te bepalen of een patiënt is blootgesteld aan een bepaald soort infectie .

Een ELISA , het monster — die het antigeen van belang — is verankerd aan een uitvoeren vaste drager in een schotel . Een oplossing met de complementaire antilichaam wordt toegevoegd aan de schaal en het antilichaam bindt aan het antigeen . Overmaat antilichaam wordt vervolgens weggewassen , waardoor alleen de antigeen - antilichaam gebonden paren in de schotel . Deze kunnen worden gevisualiseerd door toevoeging van een fluorescerend molecuul dat bindt aan het antilichaam en geeft een optisch signaal , dat vervolgens kan worden gekwantificeerd . Zo kan de aanwezigheid en hoeveelheid van het antigeen van belang indirect bepaald .
Western Blot

Western blot is een ander soort techniek gebruikt voor het detecteren een specifiek eiwit in een monster en bepalen de grootte . Eerst worden monster eiwitten verspreid op grootte op een gel met behulp van gel -elektroforese . Op dit punt , eiwitten niet met het blote oog . Wetenschappers vervolgens de eiwitten dragen aan een membraan en voeg een oplossing die het antilichaam aan het antigeen van belang . Na wassen overtollige oplossing wordt het antilichaam gebonden aan het antigeen op het membraan .

Toevoegen van een secundair antilichaam worden het originele , of primaire antilichaam om licht . Kwantificering van de hoeveelheid licht kunnen onderzoekers de aanwezigheid van het antigeen bepalen de grootte in vergelijking met andere eiwitten en de relatieve concentratie .
Immunohistochemie

Immunohistochemie is een techniek waarmee onderzoekers om de locatie van een eiwit te visualiseren in een weefselmonster . Kleine segmenten van een monster bereid en een primair antilichaam, dat hecht aan het antigeen van belang , wordt toegevoegd . Overtollige oplossing wordt weggespoeld voordat onderzoekers voegen een secundair antilichaam . Dit antilichaam hecht aan het primaire antilichaam - antigeen paar en licht uitzendt , signaleren de plaats van het antigeen van belang .

Wetenschappers gebruiken een microscoop te visualiseren waar het antigeen in de cel . Meerdere verschillende antilichamen , die elk specifiek zijn voor een bepaald eiwit kan worden gebruikt om de relatieve locatie van verschillende moleculen te bepalen in een cel . Als dit het doel is, zijn verschillende gekleurde secundaire antilichamen gebruikt om onderscheid te maken tussen de verschillende moleculen van belang .
Doorstroomcytometrie

Fluorescentie - geactiveerde cel sortering — of FACS — is een soort flowcytometrie gebruikt om verschillende typen cellen in een oplossing te scheiden. Elk ander type cel " tag" met een antilichaam specifiek voor dat celtype . Elk van deze antilichamen zendt een andere kleur van het licht . Een machine ageert de oplossing te breken in afzonderlijke druppels en gebruikt een sensor om de kleur van elke druppel detecteren . De machine sorteert de cellen door geëmitteerde kleur , ze te delen op basis van het type van eiwit . FACS methodologie stelt onderzoekers in staat om te sorteren en te kwantificeren cellen van belang zijn voor hun onderzoeksvragen .
Immuno - Elektronen Microscopie

Normaal elektronenmicroscopie kunnen wetenschappers de structuur van een cel te onderzoeken vergroot tot 1 miljoen keer . Immuno - elektronenmicroscopie gebruikt de eigenschappen van antilichaam - antigeen binding aan specifieke eiwitten te visualiseren in zeer dunne weefselcoupes . Eerst antilichamen met aangehechte gouddeeltjes mogen binden aan het antigeen van belang . Een elektronenmicroscoop visualiseert dan de gouddeeltjes , een beeld waar het eiwit is gelokaliseerd in de cel geven onderzoekers .

Hoewel immuno - elektronenmicroscopie is eenvoudig in theorie , is het technisch moeilijk en duur om dienst , beperken de populariteit van het gebruik in vele biologische onderzoeksprogramma's .