Bijwerkingen van chelatietherapie

Het lichaam scheidt langzaam verschillende zware metalen. Hun toxiciteit verhoogt de jaren heen als ze zich ophopen. Een therapie genaamd chelatie is ontwikkeld om de verwijdering van dergelijke metalen snelheid. De therapie wordt geleverd met mogelijke tijdelijke bijwerkingen --- bijvoorbeeld, pijn rond de injectieplaats en tijdelijke uitputting van essentiële mineralen, vooral calcium. Deze bijwerkingen zijn tijdelijk, vooral als gecontroleerd door een gekwalificeerde arts, en moet worden afgewogen tegen de bijwerkingen van het verlaten van de metalen te accumuleren. Doel van chelatie

Het doel van een chelatiemiddel binden aan toxische metalen in het lichaam, zoals kwik en lood, zodat ze kunnen worden uitgescheiden in de urine en ontlasting. Dergelijke metalen kunnen niet gemakkelijk uitgescheiden, maar zich in het lichaam in de loop van jaren. Dit is de reden dat giftige metalen concentreren op de top van de voedselketen (bijv. grote vissen zoals tonijn en zwaardvis). Predators slaan de metalen ingenomen door hun prooi, die op zijn beurt de metalen ingenomen door hun eigen prooi had opgehoopt. Uitbreiding van het argument, veel mensen nodig heavy-metal verhuiskosten voor de vis in hun dieet. Ook zijn sommige mensen missen de genen voor normale heavy metal uitscheiding.
Chelateermiddelen

dimercaptosuccimeer
(DMSA) en 2,3-dimercapto-propaansulfonaat (DMPS ) zijn FDA-goedgekeurde medicijnen om lood te verwijderen van kinderen. DMPS is ook effectief voor kwik en andere zware metalen. Ethyleendiaminetetraazijnzuur (EDTA) wordt meer gebruikt voor loodvergiftiging dan kwik. Het wordt ook gebruikt om ijzer te verminderen na herhaalde bloedtransfusies.
Side Effects

Vanwege de ernst van de zware-dosis bijwerkingen, chelatietherapie met zich meebrengt een aantal sessies van lage doses --- zelfs tot een jaar uitstrekt. Bijwerkingen zijn ernstig genoeg te rechtvaardigen vervangen van kwik vullingen met keramische voordat chelatietherapie. De reden voor het vervangen van de vullingen eerste is om te zien of heavy metal niveaus voldoende kan worden verlaagd zonder dat te nemen op eventuele bijwerkingen, en aanvullen kwikniveaus vullingen 'zou alleen verhoging van het aantal sessies nodig.

EDTA

De meest voorkomende bijwerking van intraveneus geïnjecteerd EDTA is een brandende vlek rond de plaats van injectie. EDTA kan niveaus van bepaalde vitaminen en mineralen; supplementen van vitamines en mineralen na elke behandeling zijn aan te raden. Vitaminen en mineralen moeten gecontroleerd worden tijdens en na een chelatietherapie sessie, vooral voor verminderde calcium niveaus voorkomen. De CDC heeft sterfgevallen door chelatie therapie gemeld als gevolg van chelatie-geïnduceerde calciumtekort. Artsen moeten daarom controleren calciumgehalte regelmatig gedurende de behandeling.
DMSA

DMSA bijwerkingen
zijn inclusief gas, diarree, opgeblazen gevoel, en GI ongemak, vanwege het zwavelgehalte .

DMSA
kunt trekken bruikbare metalen uit het lichaam, zoals zink en koper. Daarom moet een zink /koper supplement elke dag van de behandeling worden genomen. (Het is belangrijk dat het zink: koper verhouding 10:01.)
DMPS

DMPS
is krachtiger, en dus gevaarlijker, dan DMSA. Het kan trekken bruikbare metalen uit het lichaam, zoals zink en koper. En het kan genoeg kwik dumpen in de nieren en de lever om ze permanent beschadigen. Omdat er minder gevaarlijke alternatieven aan kwik verwijdering dient DMPS niet worden gebruikt zonder een zeer dwingende reden, bijvoorbeeld zijn superieure vermogen om arseen cheleren.
Vergelijking

beoordeling van de bijwerkingen van chelatie, is een vergelijking nodig om de bijwerkingen in perspectief houden. De bijwerkingen van het verlaten van de gecheleerde zware metalen in de plaats zijn veel groter.

Een 18-jarige longitudinale studie genaamd 'The Third National Health and Nutrition Examination Survey "(NHANES III) blijkt dat een niveau van lood meer dan 2 microgram per deciliter in het bloed veroorzaakt dramatische toename van hart-en vaatziekten en beroerte. In feite is het risico op een hartaanval vergroot 150 procent.