De geschiedenis van de cardioverter defibrillator

Ventrikelfibrillatie is de onregelmatige samentrekking van de onderste hartkamers. Deze onregelmatige ritme voorkomt dat het hart van het pompen van bloed naar het lichaam. Haar meest voorkomende oorzaak is een hartinfarct of hartaanval, en de dood volgt spoedig daarna als er geen actie wordt ondernomen. Vóór de uitvinding van de implanteerbare defibrillator (ICD), meer dan 40 procent van mensen die ventriculaire fibrillatie stierf. Na het een uitvinding, dat is gedaald tot twee procent. The Electric Beginning

Defibrillatie
beheert elektriciteit aan het hart om het shockeren weer in normaal ritme. De ontdekking van dit kenmerk van elektriciteit was enigszins toevallig. In de vroege jaren 1900, terwijl het onderzoek sterfgevallen elektrocutie na General Electric overgeschakeld van gelijkstroom (DC) in wisselstroom (AC), elektrotechniek professoren aan de Johns Hopkins University in Maryland gebruikte ac schokken tot zwerfhonden te doden. In het proces, zij opgemerkt dat een tweede schok van de dode hond weer tot leven kon brengen.
Early Days

Claude Beck, een hartchirurg bij de Universitaire Ziekenhuizen van Cleveland , voortgezette dierproeven, gebruikmakend van wisselstroom elektriciteit rechtstreeks op de open harten van dieren die hij in ventrikelfibrilleren had gezet. Wanneer, bij toeval, in 1947, het hart van een 14-jarige jongen gestopt tijdens de operatie, Beck riep voor zijn onderzoek gereedschap naar de operatiekamer gebracht worden. Na twee schokken, met behulp van metalen lepels met houten handgrepen als peddels om de elektriciteit te leveren, slaagde hij in het hart van de jongen opnieuw. Wetenschappers in Europa en de Sovjet-Unie bleef het proces te verfijnen, met dc defibrillatie, dan is een bifasische golfvorm (een grotere positieve schok gevolgd door een kleiner negatief).
Michel Mirowski

In 1966, toen een vriend en mentor van de Israëlische cardioloog Michel Mirowski overleden aan ventriculaire fibrillatie, werden de zaden van de uitvinding gezaaid in verdriet. Waarom was er geen manier om dit kwaadaardige fibrillatie te voorkomen, of een manier om te zetten naar normaal ritme toen het gebeurde? Implanteerbare pacemakers onlangs beschikbaar; Mirowski wilde defibrillator ook klein genoeg om te worden geïmplanteerd in het lichaam, zodat een persoon kan worden geschokt van ventriculaire fibrillatie zonder in een ziekenhuis te maken. De medische gemeenschap dreven de spot met het idee. Immers, de machines die gebruikt worden in ziekenhuizen woog 30 tot 40 pond, gebruikt grote peddels om de schokken te leveren en namen twee mensen te bedienen.
Succes

Kan volbrengen de taak die hij voor zichzelf in Israël, Mirowski emigreerde naar de Verenigde Staten en in 1969 begon te werken aan de Johns Hopkins University met Dr Morton Mower. Hun werk een ontmoeting met scepsis vanuit alle hoeken. Toch Mirowski en Mower zetten hun onderzoek en in het midden van de jaren 1970 een reeks van lange-termijn testen van het apparaat bij honden toonde haar levensvatbaarheid. In 1980, na uitgebreid onderzoek en beoordeling, werd de eerste defibrillator geïmplanteerd in een mens. Binnenkort de omvangrijke peddels van vroege defibrillators waren verdwenen, vervangen door zelfklevende pads, en een moderne bifasische golfvorm vereist minder stroom, waardoor de componenten van de defibrillator te kleiner geworden.
Vindication

In 1985, na 800 menselijke implantaties, werd het apparaat goedgekeurd door de Food and Drug Administration, en in 1990, toen Mirowski stierf, zijn implanteerbare cardioverter defibrillator had het leven van 10.000 mensen gered. Vandaag de ICD is een fractie van de 1980 maat. Ondanks dit, het duurt langer en doet veel meer. Het heeft de levens van honderdduizenden mensen met hartritmestoornissen verlengd, een groot aantal van hen zou zeker hebben plotselinge hartdood leed zonder.