Wat doet een Nucleus doen?

De meest voor de hand liggende interne structuur zichtbaar vroege microbiologen was de kern. Hoewel de functie van de kern werd nog worden vastgesteld, kunnen cellen niet gemakkelijk worden onderscheiden door de aanwezigheid of afwezigheid van een kern. Cellen zonder celkern werden genoemd prokayotic, en cellen met een kern werd genoemd eukaryotische. Later, begonnen wetenschappers de functie van de kern te begrijpen als een bewaarplaats voor DNA van de cel. Binnen de kern, wordt het DNA gerepliceerd om kopieën te maken voor dochter cellen en overgeschreven in RNA voor de uiteindelijke vertaling naar eiwitten. The Basics Nucleus

De kern is een universele eigenschap van organismen met eukaryote cellen, zij het sommige organismen zoals Giardia hebben twee kernen, en enkele gespecialiseerde cellen zoals zoogdiercellen rode bloedcellen afwezig zijn van een kern. Deze gespecialiseerde organel bestaat uit een membraan rond het genetisch materiaal van de cel. Daarentegen prokaryoten, die Eubacteria en Archaeabacteria bevatten missen een verbindende kern, hoewel zelfs deze organismen concentreren hun genetisch materiaal in een gebied van de cel genoemd nucelolus. Opgemerkt zij dat organellen zoals chloroplasten en mitochondria hebben hun eigen genetisch materiaal onafhankelijk van het DNA in de kern.
DNA

DNA
is de genetische blauwdruk voor de cel, een codeboek voor de verscheidenheid van eiwitten die door de cel. De kern helpt bij het beschermen van de DNA en functies zoveel als de referentie sectie van een bibliotheek. Stukken van de code kan worden gekopieerd en uit de kern gedragen, maar het DNA zelf blijft in de kern net als bladzijden van een naslagwerk kan worden gekopieerd en de kopieën uitgevoerd van de bibliotheek. Het proces van de overdracht van deze berichten wordt gezamenlijk genoemd transcriptie en de daaropvolgende interpretatie van deze berichten wordt genoemd vertaling. Bovendien, een proces dat bekend staat als replicatie maakt kopieën van het DNA te synthetiseren met elk exemplaar van het DNA vervolgens doorgegeven aan dochtercellen tijdens de celdeling.
Replicatie

Aangezien DNA is de handleiding van de cel, is het belangrijk voor een volledige kopie van het DNA voorafgaand aan celdeling te maken. Zelfs een kleine fout kan dramatische en zelfs fatale gevolgen voor de dochter cel hebben. Hoewel het enzym DNA polymerase veel van de aandacht kan vergaren omdat het de werkelijke kopie van het DNA, andere enzymen een rol spelen bij uitpakken en opnieuw tegenkomen het DNA. Aanvullende enzymen dienen een rol correctors helpen het risico van fouten in de kopie verminderen. In dierlijke cellen, de kernmembraan degradeert tijdens de celdeling om de overdracht van elk exemplaar van DNA aan de toekomstige dochtercellen te vergemakkelijken.
Transcriptie

Het interpreteren van de code binnen het nucleus om eiwitten te maken bestaat uit twee processen heet transcriptie en translatie. Tijdens transcriptie, wordt een gedeelte van DNA dat een bepaald gen omgezet in messenger RNA (mRNA), dat uit gaat van de kern door de poriën in het kernmembraan. Hoewel dit analoog aan fotokopie een pagina in een boek lijkt, in eukaryoten het mRNA introns - delen van het DNA dat voor vertaling wordt verwijderd. Het verwijderen van de intronen impliceert extra enzymen aan het mRNA af en haal de intron en sluit de mRNA-fragmenten
Translation

buiten de kern, de vertaling gebeurt met behulp van het mRNA om de sequentie de aminozuren in het eiwit. Elk eiwit wordt gecodeerd afzonderlijk gen in de kern. De complexiteit van deze transcriptie en translatie wordt geïllustreerd door het feit dat de cel een volledige kopie van het genetisch materiaal, maar kan alleen een bepaald gedeelte van nodig zoals bij gespecialiseerde cellen of hebben bepaalde sectie slechts op bepaalde tijden. De kern slaat niet alleen al deze informatie, maar het maakt het ook mogelijk de juiste rubriek te worden benaderd als dat nodig is, hoewel de exacte mechanismen hiervoor zijn nog niet volledig begrepen.