Melkproteïneallergie

Voedselallergieën komen voor bij ongeveer 4 procent van de volwassenen en bij 6 tot 8 procent van de kinderen jonger dan 4 jaar, volgens de National Institutes of Health. Melkeiwitallergie is een van de meest voorkomende soorten voedselallergie bij kinderen, hoewel de meeste kinderen de allergie op 3-jarige leeftijd ontgroeien.

Oorzaak

Allergie voor melkeiwitten treedt op als gevolg van een storing in het immuunsysteem. Het immuunsysteem identificeert ten onrechte melkeiwitten als een gevaarlijke stof en vormt antilichamen die immunoglobuline E (IgE) worden genoemd tegen de eiwitten. Wanneer de persoon melkeiwitten tegenkomt, herkennen deze antilichamen ze en geven een aantal chemicaliën af die resulteren in de symptomen van een allergische reactie. De eiwitten die het immuunsysteem herkent, zijn caseïne en wei.

Symptomen

De symptomen van een melkeiwitallergie komen meestal enkele minuten tot een uur na inname van zuivelproducten voor. De eerste symptomen kunnen zijn huiduitslag of netelroos, dit zijn jeukende rode bultjes. De persoon kan symptomen krijgen van piepende ademhaling of kortademigheid, en misselijkheid of braken kan ook het gevolg zijn. In ernstige gevallen kan een levensbedreigende reactie genaamd anafylaxie optreden. Als symptomen van netelroos, moeilijkheden met ademhalen of braken optreden na inname van een levensmiddel, moet onmiddellijk medische hulp worden ingeroepen.

Risicofactoren

Degenen die een verhoogd risico lopen op de ontwikkeling van melkeiwitallergie omvatten mensen met andere allergieën, atopische dermatitis of een familiegeschiedenis van allergie. Andere allergieën kunnen andere voedselallergieën, astma of symptomen van loopneus en niezen in reactie op allergenen in het milieu omvatten. Kinderen hebben meer kans op het ontwikkelen van allergieën voor melkeiwitten dan volwassenen, hoewel de allergie zich op elk moment kan ontwikkelen.

Diagnose

Een allergoloog kan vaak bepalen of een melkeiwitallergie bestaat door een gedetailleerde discussie te voeren van de gebeurtenissen die hebben geleid tot de allergische reactie. Als het waarschijnlijk is dat er een melkeiwitallergie aanwezig is, kunnen testen worden uitgevoerd. Het testen van huidprikken is gebruikelijk en omvat het krassen van een kleine hoeveelheid van het allergeen op het oppervlak van de huid en vervolgens het meten van de huidreactie. Als deze test positief is, kan bloed worden getest om het niveau van IgE te meten dat is gevormd tegen melkeiwitten.

De primaire behandeling van melkeiwitallergie is het vermijden van melkeiwitten. Dit omvat het vermijden van melk, yoghurt, kaas en alle producten die melkeiwitten bevatten. Injecteerbare epinefrine wordt ook voorgeschreven, omdat dit een allergische reactie kan omkeren in geval van accidentele blootstelling. Als het injecteerbare epinefrine wordt gebruikt, moet de persoon onmiddellijk medische hulp inroepen.

Overwegingen

De allergie voor melkeiwitten is anders dan bij lactose-intolerantie, hoewel sommige symptomen vergelijkbaar kunnen zijn. Lactose-intolerantie kan symptomen van maagongemak, winderigheid en diarree veroorzaken, maar is geen allergische reactie en brengt niet het risico van een levensbedreigende reactie met zich mee. Lactosevrije zuivelproducten zijn geschikt voor mensen met lactose-intolerantie, maar niet voor mensen met een melkeiwitallergie. Veel mensen die allergisch zijn voor melkeiwitten zijn ook allergisch voor schapen-, geiten- en buffelmelk. Sojamelk is meestal een goed alternatief voor deze mensen.

, , ] ]