De geschiedenis van de Drug Abuse Treatment

Behandeling voor alcoholmisbruik de weg vrijgemaakt voor methoden voor de behandeling van alle vormen van drugsgebruik . Het kostte de plaag van alcoholisme en duizenden jaren voor de samenleving als geheel om te beginnen met het bekijken van verslaving als een ziekte . Vroege Geschiedenis

A 1990 Amerikaanse Congres studie genaamd " Verbreding van de basis van de behandeling voor alcoholproblemen " credits Dr Benjamin Rush van Philadelphia , de algemene chirurg van het Continentale Leger en een ondertekenaar van de Verklaring van Onafhankelijkheid , met oorsprong het concept van behandeling voor alcoholisme . Rush suggereerde alcoholisme was een aandoening die medisch behandeld moeten worden in plaats van een moreel tekort .

Door de jaren 1870 , de eerste sanatoria voor " inebriates " was begonnen te verschijnen , maar alcoholisten en andere verslaafden waren nog grotendeels afgezet in de geestelijke gestichten . De ziekte bleef worden aangemerkt als een stoornis vergelijkbaar met schizofrenie en andere psychische problemen .
Opiaten

Afgezien van alcohol , opium was de dominante verslaving door de late jaren 1800 en vroege jaren 1900 , met zelfs zulke experts als Sigmund Freud ploeteren in het behandelen van mensen verslaafd aan morfine en cocaïne .

de Harrison Act van 1914 was de eerste federale antidrug wetgeving verbiedt cocaïne en opiaten . Verslaving aan deze stoffen werd meteen een crimineel in plaats van een medische aangelegenheid . Hoewel deze verandering lijkt te zijn ten koste van verslaafden , het eigenlijk verhuisde de regering om te beginnen met hen te behandelen .

In zijn boek ' Managing Multiculturalisme in Substance Abuse Services , "zegt Dr Jacob U. Gordon , " de hieruit voortvloeiende toename van het aantal opium verslaafden in federale gevangenissen geleid tot het openen van de GGD ziekenhuizen in Lexington , Kentucky , in 1935 en Ft. Worth, Texas , in 1938 . Deze ziekenhuizen op voorwaarde dat de eerste systematische gegevens over de resultaten van de behandeling van drugsgebruikers . "
Anonieme Alcoholisten

Anonieme Alcoholisten (AA ) opgericht op 10 juni 1935 . De oprichters omlijst " De Twaalf Stappen " van herstel van alcoholisme . In 1939 , de jonge maatschappij publiceerde het boek " Anonieme Alcoholisten ", en het lidmaatschap van de beweging omhooggeschoten.

Ondertussen Zuster Ignatia Gavin , hoofd van de opnames in het St. Thomas Hospital in Akron en betrokken met AA , begon stiekem toegeven alcoholisten voor medische behandeling in haar faciliteit . Zij, samen met een van de oprichters van AA , dr. Bob Smith , bijna eigenhandig ontwikkelde het model van de behandeling in het ziekenhuis voor alcoholisme en drugsverslaving die grotendeels wordt nageleefd vandaag .

Geïnspireerd door het succes van AA , kleine groepen mensen die verslaafd zijn aan drugs buiten alcohol begon bijeen in de late jaren 1940 . Dit culmineerde in de officiële oprichting van Narcotics Anonymous (NA ) in 1953 .

In 1956 , de American Medical Association geclassificeerd alcoholisme als een ziekte , en de medische gemeenschap langzaam begon het als zodanig behandelen .


1960 Innovaties

de jaren 1960 bracht over het concept van de behandeling gemeenschappen. Deze groepen aangenomen sommige leerstellingen van AA filosofie en uitgebreid tot een woongemeenschap waar herstellende verslaafden leefde met elkaar en professioneel personeel die , meestal ex-verslaafden , in een schone en sobere omgeving .

Methadon werd ook een levensvatbare behandeling begrip in 1960 als middelen om psychologische verlangens en fysiologische effecten van opiaten . Poliklinieken geopend in het hele land .
Modern Behandeling

Vandaag , programma's als AA en NA blijven als cruciale elementen in het herstel van de meeste drugsgebruikers dienen. Ziekenhuizen en behandelcentra bieden ontgifting programma's om patiënten afbouwen drugs , uiteindelijk het verzenden van herstellende verslaafden om drugsvrije programma's ontwikkeld om de psychologische en gedragsmatige aspecten van verslaving aan te pakken . Dit kunnen klinische of poliklinische programma's met een verscheidenheid aan looptijden , afhankelijk van de ernst van de verslaving van het individu.