Decompressie theorie

Tijdens het duiken, de samengeperste lucht die je inademt bevat stikstof en zuurstof. De geïnhaleerde stikstof opgelost in weefsels onder hoge druk. Indien de druk te groot is, kunnen luchtbellen ontstaan ​​in bloed en weefsel, waardoor decompressie ziekte. Decompressie theorie probeert te bepalen hoe lang en hoe diep je kunt duiken zonder lijden decompressieziekte. Snel en Langzaam Tissue

Volgens de Canadese Defensie en civiele Institute of Environmental Medicine (DCIEM), niet alle delen van je lichaam te absorberen stikstof in hetzelfde tempo. Organen die goed worden geleverd door bloed, zoals de longen en buik, absorberen en scheiden stikstof sneller dan andere weefsels. Weefsels die vet, merg en kraakbeen bevatten absorberen en scheiden stikstof in een trager tempo. Vetweefsel hebben meer stikstof dan waterig weefsel, zodat het langer duurt voor stikstof te vullen en te verlaten.
Uitzoeken Veiligheid

In de loop der jaren, hebben fysiologen modellen en grafieken gemaakt voor de optimale diepte en de timing van duiken tot decompressieziekte te voorkomen. Deze modellen zijn veranderd in de tijd, als nieuwe informatie over weefsels en stikstof is geleerd.
M-waarden

Stikstof druk
in je lichaam wordt aangeduid stikstof spanning. Er is een maximum stikstof spanning van weefsels, bekend als M-waarde, die de maximale spanning aangeeft voor belletjes gedacht te vormen. Sneller weefsels hebben een hogere M-waarden. Wetenschappers trouwen met wat ze weten over de waterdruk op verschillende dieptes met de M-waarden van weefsels, om te komen met regels voor de beklimming om decompressieziekte te voorkomen.