Toen ik een kind terug in de jaren 1960 was, zou mijn moeder soms me naar de oogarts gewoon om ervoor te zorgen dat ik nog steeds niet nodig om een bril te dragen. Achteraf denk ik dat deze bezoeken waren grotendeels overbodig en was het resultaat van mijn ouders vriendschap met de lokale oogarts. Hij en zijn vrouw waren regelmatig aanwezig op de bridgeclub partijen elke maand gehouden in ons huis. We woonden in een klein stadje en Im vrij zeker van dat deze man had een hoek op de markt als het gaat om het verstrekken van oogzorg. Met onze keuzes beperkt, en de extra motivatie van mijn familys relationele verbinding, werd ik zeer vertrouwd met onze familie Eye Doctors routine. Het ding Ik herinner me het meest over mijn bezoeken aan de oogarts was hoe beangstigend het goede kantoor van Artsen leek te zijn. Tijdens de jaren 1960 en '70 houten panelen was de standaard wandbekleding voor de meeste kantoorgebouwen. Vóór de dagen van heldere witte muren en bleke TL-verlichting, een faux walnoot fineer en enkele 60 watt gloeilampen zou kunnen maken voor een zeer groezelige sfeer. Bij onze aankomst, zou ik vaak worden genomen recht in het binnenste heiligdom van het kantoor. Dit was de kamer met de oude leren stoel die de grote zwarte machine die eruit zag als een robot Mardi gras masker geconfronteerd. De Dr zou altijd laat mijn moeder in de wachtkamer, volg mij in, en sluit de deur achter hem. Hoewel de buitenste gebieden van het kantoor waren donker, deze kamer was nog donkerder. Op rolletjes, zou mijn ogen proberen aan te passen als mijn hartslag versnelde. Eenmaal gezeten, werd mijn aandacht steevast gewezen op de gigantische Blue Marlin taxidermie, dat hing aan de muur tegenover het oog grafiek. Im niet zeker waarom het er was opknoping, maar het was het enige dat was goed verlicht zodra de deur gesloten was. Ik herinner me levendig hoe afleidend de grote vis zou kunnen zijn toen ik werd gevraagd om mijn gezicht in de enge masker machine zetten en proberen te concentreren op de wazige letters. Dat is meer duidelijk? Deze, of die ene? Dat een, of deze? In mijn jonge geest, dit proces voelde alsof het zou kunnen blijven vertellen. Vergeet niet, ik had echt geen bril in de eerste plaats nodig hebben. Ik vaak zou hebben om mezelf eraan te herinneren dat dit gewoon een check-up, en Identiteitskaart binnenkort in de lobby uitgraven een prijs van de nep-schatkist die is vol met goedkope plastic doen papa's speciaal gemaakt om de pijn te verminderen opgesloten in de herinneringen van elk kind bezoek. Zodra dit deel van het examen was voltooid, zou ik dan plaatsnemen aan een tafeltje aan de andere kant van de kamer. Hier zat een bescheiden kleine machine die ik was om mijn kin te plaatsen en dan staren in een kleine cirkel van licht. Een of andere manier zou ik altijd vergeten wat dit ding deed totdat het te laat was. Zonder waarschuwing, zou een pufje lucht mijn oogbol geraakt zend mijn lichaam in een oncontroleerbare krimp terwijl ik tegelijkertijd slaakte een gil als een geschrokken meisje. Wat was dat?! Ik wil protesteren, maar tevergeefs. Blijkbaar was ik niet oud genoeg of slim genoeg om zelfs een duidelijk antwoord te rechtvaardigen. Hoewel ik begrijp nu waarom dit nodig was alles, ik moet toegeven dat ik nog steeds probeer te voorkomen dat een bezoek aan de oogarts tenzij absoluut noodzakelijk. Als je een goede oogarts nodig, check out, http://www.opthamologistpages.info/
