Geschiedenis van de behandeling van klinische depressie

Ook wel 'depressieve stoornis,' klinische depressie is een aandoening gekenmerkt door een langdurige periode van een extreme verdriet dat in verhouding staat tot de omstandigheden. Symptomen zijn onder meer dramatische veranderingen in eetlust, moeite met scherpstellen, prikkelbaarheid, vermoeidheid en verlies van interesse in oude hobby's en relaties. Behandeling van klinische depressie heeft doorgemaakt verschillende fasen. Psychotherapie

Aanvankelijk depressie werd altijd toegeschreven aan een aantal conflicten in het leven van het individu. Dit zou kunnen betekenen emotionele conflicten of problemen met haar omgeving. Daarom psychiaters aangenomen dat depressie altijd kunnen worden behandeld door psychotherapie. Nu, echter, psychotherapie is vaak slechts een onderdeel van een uitgebreider programma.
Iproniazide

Oorspronkelijk ontwikkeld voor de behandeling van tuberculose in de vroege jaren 1950, was het opgevallen dat iproniazid gewerkt om stemmingen van de patiënten 'verheffen. In 1957 werd iproniazid eerst voorgeschreven aan patiënten met een klinische depressie. Studies toonden aan dat de drug geblokkeerde het enzym monoamine oxidase de vernietiging van noradrenaline, serotonine en dopamine. Uiteindelijk werd iproniazid het gebruik gestaakt als gevolg van ernstige bijwerkingen, maar het was de eerste demonstratie van de effectiviteit van medicatie bij de behandeling van depressie.
TCA

Een mislukte poging tot een behandeling voor schizofrenie, de eerste tricyclische antidepressiva (TCA) heette "imipramine." Hoewel deze medicatie hielp depressieve patiënten, het had geen zin-verbeterende effecten op niet-depressieve mensen. De drug werd gevonden om de heropname van noradrenaline en serotonine in neuronen in de hersenen, waardoor het de eerste medicatie om specifiek te gaan met depressie en inspirerende belangrijk onderzoek. TCA's worden nog steeds gebruikt vandaag de dag, maar slechts heel af en toe.
MAO

Net als tricyclische antidepressiva, MAO-remmers (MAO-remmers) verlagen van de activiteit van de enzymen die noradrenaline vernietigen, serotonine en dopamine en heten "monoamines." MAO-remmers zijn nog steeds in gebruik, hoewel MAOI populariteit is tanende als gevolg van potentieel ernstige bijwerkingen.
SSRI

In 1987, selectieve serotonine heropname remmers (SSRI's) kwam op de scène. Ze waren het resultaat van onderzoek op basis van wat werd geleerd van MAO-remmers en tricyclische antidepressiva. Om de incidentie van bijwerkingen, SSRI's richten zich op specifieke monoamines afnemen, waardoor alleen de hoeveelheid serotonine in de hersenen.
SNRI

serotonine-noradrenaline heropname remmers (SNRI ), uitgebracht in de jaren 1990, zijn zeer vergelijkbaar met SSRI's, behalve dat SNRI doelgroep zowel serotonine en norepinehprine. Ze beginnen over te nemen voor SSRI's, maar zijn nog steeds niet zo populair als hun voorganger.