De geschiedenis van obesitas bij kinderen

Obesitas bij kinderen treft alle rassen en etnische achtergronden. In de Verenigde Staten is 18 procent van de adolescenten in de leeftijd van 12 tot 19 jaar zwaarlijvig, 20 procent van de kinderen in de leeftijd van 6 tot 11 jaar is zwaarlijvig en 10 procent van de kinderen in de leeftijd van 2 tot 5 jaar is zwaarlijvig. Kinderen met overgewicht zullen veel vaker volwassenen met overgewicht worden als ze hun voedingspatroon en trainingspatroon niet veranderen. Gewichtsproblemen zijn een van de gemakkelijkste medische condities om te herkennen, maar de behandeling ervan blijkt moeilijk.

Obesitas Sinds de jaren zestig volgt de nationale enquête voor gezondheid en voeding het aantal overgewicht en obesitas bij kinderen. Cijfers tonen een veelzeggend verhaal. Tussen 1963 en 2008 zijn de cijfers van zwaarlijvigheid bij kinderen in de leeftijd van 2 tot 19 jaar langzaam gestegen. Van 1963 tot 1970 was 4,2 procent van de 6 tot 11-jarigen en 4,6 procent van de 12 tot 19-jarigen zwaarlijvig. In 1988 was 11,3 procent van de 6 tot 11-jarigen en 10,5 procent van de 12 tot 19-jarigen zwaarlijvig. In 2001 was iets meer dan 16 procent van de 6 tot 11-jarigen zwaarlijvig. De laatste enquête, van 2007 tot 2008, 19,6 en 18,1 procent van 6 tot 11 en 12 tot 19-jarige kinderen waren zwaarlijvig. Tussen 1971 waren de resultaten voor het eerste jaar beschikbaar voor kinderen van 2 tot 5 jaar en in 2008 gingen jonge kinderen van een overgewicht van 5 procent naar 10,4 procent.

Oorzaken

Niemand weet zeker waarom kinderen zijn zwaarder dan ooit, maar experts hebben geen probleem met speculeren. Dr. Robin Drucker, een kinderarts van de Palo Alto Medical Foundation, meldt dat onderzoekers probeerden te zoeken naar een vetgen dat de halve eeuw oude, stijgende aantallen van obesitas bij kinderen zou verklaren. In plaats daarvan kan obesitas in een gezinseenheid worden toegeschreven aan het doorgeven van gewoonten van ouder naar kind. Een kind met één zwaarlijvige ouder, zegt Drucker, is drie keer meer kans om een zwaarlijvige volwassene te zijn. Een kind met twee zwaarlijvige ouders heeft een 10-voudig risico om een zwaarlijvige volwassene te zijn. Ouders met slechte voedings- en bewegingsgewoonten voeden kinderen op met slechte voedings- en bewegingsgewoonten. Hoewel kinderen minder zwaarlijvig zijn dan volwassenen, volgt de toename van obesitas bij kinderen een vergelijkbaar traject als volwassenen. In de jaren zestig was 13,3 procent van de volwassenen zwaarlijvig. In 2006 was 34,1 procent van de volwassenen zwaarlijvig.

Schuld

Er zijn verschillende doelen waar je op moet letten bij het uitleggen van het obesitasprobleem in de Verenigde Staten. In 1970 brachten Amerikanen naar schatting $ 6 miljard uit op fast food, in 2006 gaven ze bijna $ 142 miljard uit. Vóór het midden van de jaren zeventig was de enige manier om een videogame te spelen het liften of lopen naar de dichtstbijzijnde arcade. In 2008 had 38 procent van de Amerikaanse huizen een gameconsole. Tegen 2011, met smartphones - tussen 22 tot 84 procent van de kinderen onder de 18 jaar hebben mobiele telefoons en bijna alle kinderen toegang tot een mobiel apparaat - kinderen hoeven niet eens uit bed te komen en lopen naar een andere kamer om te channelen hun favoriete videogames. Het kan moeilijk zijn om te argumenteren tegen vooruitgang en innovatie, maar op basis van deze cijfers, eist al deze innovatie een tol van de taille van kinderen.

Lichamelijke opvoeding

Het is moeilijk om 100 procent van de schuld te leggen over ouders als het gaat om obesitas bij kinderen. Ooit was lichamelijke opvoeding een vast onderdeel van een openbaar onderwijscurriculum. In 2011 hebben weinig landen dagelijks een gymles nodig, hoewel de meeste staten wel een vorm van lichamelijke opvoeding nodig hebben. In 1994 maakte een school in Conneticut nieuws in "The New York Times" voor het inperken van haar fysieke programma. Californië was de eerste staat die in de jaren vijftig een openbaar educatieprogramma op openbare scholen verplicht stelde; tegen het einde van de eeuw echter, kon minder dan 25 procent van de studenten in de staat vier van de vijf fitnessstandaarden bereiken. Terwijl wetgevers zich inspannen om deze trend te keren, hebben financiële middelen voor het onderwijs en failliete staten het toevoegen van nieuwe programma's onmogelijk gemaakt.

, , ] ]