Mogelijke complicaties van multiple sclerose

Complicaties van MS zijn lichamelijke of geestelijke stoornissen die direct door de ziekte worden veroorzaakt. Deze aandoeningen hebben een directe invloed op het verloop en de uitkomsten bij MS en kunnen, als ze ernstig zijn, dodelijk zijn. Snelle herkenning en behandeling kunnen het beloop van MS verbeteren, maar het verbetert ook het algehele welzijn en de kwaliteit van leven van de patiënt. Stemmingsstoornissen en slaapstoornissen werden al beoordeeld onder de symptomen van MS, dus in dit artikel zullen we ons concentreren op osteoporose, fracturen en urineweginfecties. Decubitus, hoewel minder frequent in MS-populaties, zal ook worden beoordeeld.

Osteoporose en fracturen

Osteoporose resulteert in verminderde botdichtheid en verhoogt het risico op fracturen. Zowel osteoporose als fracturen zijn belangrijke mogelijke complicaties van MS. Onderzoek heeft aangetoond dat de aanwezigheid van osteoporose bij MS-patiënten veel hoger is dan bij de algemene bevolking.

Onderzoek heeft ook een verhoogd risico op fracturen aangetoond, vooral bij vrouwelijke MS-patiënten. De meest voorkomende waren fracturen van het heup-, bekken-, rug- en schouderbot.

Verminderde fysieke activiteit als gevolg van neurologische stoornissen (vaak aanwezig in MS) die leidt tot verminderde mechanische stimuli die belangrijk zijn voor botvorming, is de belangrijkste factor. Andere bijdragende factoren zijn lage vitamine D-spiegels, roken, gebruik van bepaalde medicijnen (zoals pijnstillers en langetermijnsteroïden) en mogelijk ontstekingsactiviteit in MS.

Diagnose van osteoporose wordt vastgesteld met een speciaal type Röntgenstralen worden een DXA-scan genoemd die de botdichtheid in verschillende botgebieden meet. De resultaten worden vergeleken met populatiestandaarden en als ze significant verschillen van normaal, wordt osteoporose gediagnosticeerd. Hoewel er geen specifieke richtlijnen zijn voor MS-patiënten met betrekking tot de diagnose of behandeling van osteoporose, wordt een DXA-scan aanbevolen voor postmenopauzale vrouwen en mannen ouder dan 40 jaar die een hulpmiddel nodig hebben om te lopen (dit duidt op een bepaald niveau van invaliditeit). Bij patiënten die zonder stok of rollator kunnen lopen, wordt een DXA-scan aanbevolen voor mensen met andere risicofactoren, zoals een voorgeschiedenis van frequente valpartijen, recente fracturen of langdurige steroïdebehandeling. Suppletie met vitamine D bij patiënten met een deficiëntie, stoppen met roken en weerstandstraining worden aanbevolen voor alle patiënten. Aanvullende medicijnen die worden gebruikt voor de behandeling van osteoporose worden meestal beheerd door verschillende specialisten, zoals endocrinologen.

Urineweginfecties

Multiple sclerose veroorzaakt gewoonlijk een verminderde blaasfunctie. Zoals eerder besproken, zijn er twee belangrijke veranderingen aanwezig: urgentie en frequentie, of aarzeling en onvolledige lediging van de blaas. Vermindering van de blaasfunctie verhoogt het risico op urineweginfecties (UTI's) aanzienlijk, waardoor de kwaliteit van leven verslechtert en het risico van MS-recidieven toeneemt.

Tijdens de progressie van de ziekte neigt de blaasfunctie verder af en patiënten met significante neurologische stoornissen vereist gewoonlijk katheterisatie - hetzij intermitterend of permanent - om blaasbeheer te verbeteren. Dit in combinatie met verminderde mobiliteit verhoogt verder het risico op infecties, zowel urineweg- als systemisch. Het is de systemische infectie, of sepsis, die levensbedreigende capaciteit heeft, voornamelijk voor ouderen.

Naast het verhogen van het risico op nieuwe terugval, kunnen UTI's en infecties in het algemeen ook voorbijgaande verergering van eerder ervaren neurologische symptomen veroorzaken. . Deze gebeurtenis, pseudo-terugval (wat betekent terugval-achtig), moet altijd worden gezien als zijnde in de aanwezigheid van infectie en koorts. Als niet-herkende en niet-behandelde antibiotica, kan het gebruik van steroïden (de gebruikelijke medicatie voor een nieuwe terugval) de infectie verergeren en de behandelingstijd verlengen.

Eenvoudige UWI's worden meestal behandeld met een korte antibioticakuur. Verhoogde vochtinname en medicatie die de zuurgraad van urine verhoogt en groei van bacteriën voorkomt, wordt ook aanbevolen als preventieve maatregel voor MS-patiënten. Meer complexe infecties, zoals nierinfecties en systemische infecties, vereisen meestal ziekenhuisopname en antibiotica.

Drukzweren

Decubitus (PU) wordt beschreven als een lokaal huidletsel op plaatsen waar de huid het bot dicht afdekt en is ook blootgesteld aan langdurige druk, zoals op de lage rug, billen en hielen. Huidbreuk op deze gebieden vindt plaats nadat aanhoudende mechanische druk de bloedtoevoer verder verslechtert en de levensvatbaarheid van de huid vermindert.

De belangrijkste risicofactoren die aan de basis liggen van deze MS-complicatie zijn verminderde mobiliteit en langdurig bedrust of rolstoelgebruik zonder frequente verandering van positie . Verminderd sensorisch functioneren, vaak aanwezig bij MS-patiënten, verhoogt het risico op PU verder. Bijkomende risicofactoren zijn geassocieerde ziekten, zoals diabetes, en specifieke huidaandoeningen, zoals een verhoogd vochtgehalte van de huid.

Decubitus veroorzaakt vaak pijn, verergert spasticiteit en verslechtert de kwaliteit van leven aanzienlijk bij reeds aangetaste personen patiënten. Nog belangrijker is dat een gebroken huid een gemakkelijk doelwit is voor bacteriën, wat een eerste lokale infectie kan veroorzaken, maar vaak ook een systemische infectie (sepsis). Zoals eerder besproken, is sepsis vaak een levensbedreigende complicatie bij MS-patiënten.

Bij patiënten met verminderde mobiliteit moet de huid routinematig worden gecontroleerd op huidbreuk of PU's. Omdat voorkomen gemakkelijker is dan behandelen, wordt frequente herpositionering, gewichtsverplaatsing en demping aanbevolen. Behandeling van PU vereist specialisten in wondgenezing en soms chirurgen.

, , ] ]