Canadian Health Care

In tegenstelling tot de particuliere gezondheidszorg systeem dat gebruikt wordt in de Verenigde Staten, Canadese gezondheidszorg is een enkele betaler-systeem. Artsen en ziekenhuizen zijn particuliere entiteiten, maar hun diensten worden betaald door de overheid. De overheid dekt deze kosten via de belastingen door de burgers betaald. Het systeem heeft voordelen boven de Amerikaanse benadering, maar er zijn ook nadelen. Geschiedenis van de Gezondheidszorg in Canada

De overgang naar het land de huidige aanpak van de gezondheidszorg begon in 1946. De provincie Saskatchewan (in het midden van het land tussen Alberta en Manitoba) last van een tekort aan arts, zodat de steden begon om artsen te helpen starten hun praktijken in de provincie. Uiteindelijk, Alberta begon een soortgelijk programma en was in staat om dekking te bieden tot 90 procent van de provincie de bevolking. Door 1957, had de hospitalisatieverzekering en Diagnostic Services Act aangenomen, en in slechts vier jaar alle 10 provincies overeengekomen om deel te nemen. De wet verplicht alle provincies om de helft van de medische kosten voor hun burgers. Dat werd verhoogd in 1966 onder de Medical Care Act, die het opzetten van het huidige systeem, de zogenaamde Medicare (niet te verwarren met het Amerikaanse programma voor ouderen).
De Organisatie van het systeem

Onder de Canadese Medicare-systeem, kan elke provincie zijn eigen universele gezondheidszorg beleid vast te stellen. Dekking varieert afhankelijk van waar je woont, maar de meeste procedures medisch noodzakelijk geacht worden betaald door de overheid. Elke bewoner krijgt een zorgpas afgegeven door de provincie. Deze kaart wordt getoond wanneer de medische diensten worden geleverd, zoals de Amerikanen hun verzekering kaarten kunnen laten zien. Geen co-betalingen nodig zijn, echter. Zoals in veel Amerikaanse ziektekostenverzekering plannen, de huisarts is het eerste punt van zorg, maar kunnen patiënten verwijzen naar specialisten. Patiënten kunnen kiezen om specialisten te zien zonder een verwijzing, maar die kosten meestal door de patiënt te betalen.
De openbare en prive-Mix

Hoewel de meeste mensen nemen het Canadese Medicare-systeem is volledig openbaar, dat is niet het geval. Artsen zijn een salaris niet betaald door de overheid, maar in plaats daarvan elke keer dat ze een patiënt ontvangt een vooraf bedongen vergoeding. Die vergoeding wordt bepaald door de arts organisaties en de provinciale overheden. Artsen zijn niet toegestaan ​​om meer dan dat in rekening te brengen, tenzij ze willen van het Medicare-systeem, waarvan de meeste niet te worden verwijderd. Bovendien, particuliere verzekering is beschikbaar als aanvulling op hetgeen is vastgesteld door de overheid. Ongeveer 65 procent van de Canadezen hebben een soort van particuliere verzekering die u helpt met de kosten niet volledig gedekt door het systeem, zoals de recepten. Werkgevers bieden vaak deze aanvullende verzekering als een voordeel voor de werknemers. Andere vormen van medische diensten, met inbegrip van optometrie diensten, zijn volledig prive.
Voordelen van het Canadese systeem

Het grootste voordeel van de Canadese gezondheidszorg is wijdverbreid dekking voor alle burgers ongeacht inkomen. Hoewel niet alle medische behoeften volledig worden gedekt door de overheid, prijscontroles op recepten ervoor zorgt dat patiënten de behandeling die ze nodig hebben kunnen veroorloven. Hoewel de uitgaven voor gezondheidszorg is hoog in Canada, goed voor meer dan 10 procent van het bruto binnenlands product, het is minder dan wordt doorgebracht in de Verenigde Staten.
Nadelen van het Canadese systeem

Een groot nadeel van het systeem is wachttijden. Omdat sommige diensten zijn beperkt, kunnen patiënten aanzienlijk langer wachten om electieve chirurgie te hebben, te worden gezien in een meldkamer of voor sommige vormen van diagnostische tests hebben. Bijvoorbeeld, in 2004 de gemiddelde wachten om een ​​MRI was 22 maanden. Een enquête in 2006 bleek dat 40 procent van de Canadezen die electieve chirurgie moesten moesten wachten tot drie maanden voor. Andere nadelen zijn van een tekort aan artsen en de beperkingen op de private verstrekking van gezondheidszorg.