Hoe een restaurant- en voedselcriticus in Shape

verbleef

Aan het begin van mijn planning voor ons ["LA Weekly"] grootste voedselnummer van het jaar, ging ik zitten met een kalender en een lijst met restaurants.

Het cover-verhaal van dat nummer - "99 essentiële restaurants in Los Angeles" - vereist dat ik eet in elk restaurant waar ik over schrijf. Ik realiseerde me dat ik drie maanden lang meer dan zeven restaurantmaaltijden per week moest eten.

Dit soort eten vereist een zeer zorgvuldige planning. Vele nachten zal ik verdubbelen of verdriedubbelen, twee of drie maaltijden op een rij eten om nog een avond een kostbare avond thuis bij mijn familie te houden.

Er is gewoon geen vermijding van wat gewichtstoename die leidt naar een grote voedselprobleem. Maar als ik slechts vijf pond en niet 20 wil winnen, moet ik mijn calorieën even snel plannen als ik mijn calorieënverbruik plan.

Zelfs als een groot project niet in de maak is, eten voor een leven maakt het moeilijk om in vorm te blijven.

Als restaurantcriticus draait mijn werk om eten in restaurants, cocktails voor of na, dagen rondrijden rond op zoek naar leuke broodjes om over te bloggen en nieuwe wijnen om te proberen.

Het is in veel opzichten een droombaan, maar het komt met zijn nadelen, waarvan de grootste gerelateerd zijn aan gezondheid. Veel voedselcritici hebben overgewicht en velen van ons worstelen met het beheersen van onze cholesterol. Er zijn zelfs een flink aantal van ons die last hebben van jicht en andere ziektes die te wijten zijn aan een dieet.

Tegenwoordig heb ik meestal mijn gewicht en gezondheid onder controle. Maar het was niet altijd zo, en het was niet gemakkelijk. Het is iets waar ik constant toezicht op heb en waar ik aan moet denken.

Het is in veel opzichten een droombaan, maar het komt met zijn nadelen, waarvan de grootste gerelateerd zijn aan gezondheid. Veel voedselcritici hebben overgewicht en velen van ons worstelen met het beheersen van onze cholesterol.

Ik ben pas een paar maanden nadat ik mijn zoon had geboren, begonnen met het schrijven over eten. De timing had op veel manieren niet beter kunnen zijn: net toen ik een gezin stichtte, vond ik een lonende carrière die ons uiteindelijk zou ondersteunen.

Maar het kon ook niet slechter zijn geweest.

Zoals veel vrouwen ging mijn zwangerschapsgewicht niet weg toen de zwangerschap voorbij was. En terwijl ik zwanger was, verhuisden we van New York City naar het zuiden, waar lopen lang niet zo heel veel van mijn leven was.

Alles dat me in vorm had gehouden - mijn jeugd, mijn dieet en mijn stad - verdwenen ineens.

Ik zou je graag willen vertellen dat ik mijn gewicht en gezondheid onder controle kreeg zodra ik me realiseerde dat het een probleem was, maar dat is niet het geval.

Ongeveer zes jaar lang negeerde ik het vrijwel, in de hoop dat een wandeling of een zwakke poging om goed te eten wanneer ik niet werkte, het probleem zou wegnemen. Maar echt gewichtsverlies is niet zo. Helaas, om grote resultaten te krijgen, moet je grote veranderingen aanbrengen.

Mijn arts vertelde me dat mijn cholesterol te hoog was - vooral voor een vrouw van in de dertig - en dat ik moest afvallen. Ik besefte dat niet alleen mijn ijdelheid te lang leed, maar mijn gezondheid begon ook te lijden. Ik heb me aangemeld bij een personal trainer.

Personal trainers zijn de fantasie die veel mensen met overgewicht hebben en velen van ons doen er nooit iets aan omdat we het ons niet kunnen veroorloven er een te huren.

weet dat een personal trainer misschien wel de enige manier is om echt af te vallen (een afspraak waarvoor je betaalt is een geweldige motivator), maar we doen het niet omdat het niet binnen ons budget valt. Dus in plaats daarvan doen we niets. Maar ik adviseer een sessie of twee met een trainer, ook als je het op lange termijn niet financieel volhoudt.

Een trainer kan je een duwtje geven - en ook een regime dat voor jou werkt. Geen trainingsklasse of trainingsvideo kan zo persoonlijk zijn. Bovendien ken ik veel nieuwelingen op sportscholen die door al die machines worden geïntimideerd. Welke machines moet je gebruiken? En hoe? En waarom? Een trainer kan je al die informatie leren, die je dan kunt gebruiken, zelfs als je alleen moet blijven.

Ik koos een man met bijna te veel energie: een MMA-jager die een drugsverslaving had geschopt door wenden tot extreme fitness. Ik had naar trainers gekeken die gespecialiseerd waren in het helpen van vrouwen om hun babygewicht te verliezen en die veel rustiger, op yoga gebaseerde taal op hun websites hadden. Het was niet wat ik op dat moment nodig had. Ik wilde iemand agressief, iemand die mijn reet in versnelling zou schakelen. Dat is precies wat ik heb.

Mike en ik ontmoetten elkaar drie keer per week gedurende drie maanden. Op de dagen dat we niet samen trainden, liet hij me op een loopband lopen, een combinatie van joggen en sprinten.

Hij gaf me ook richtlijnen voor mijn dieet toen ik niet aan het werk was. Onder hen, elke ochtend een strikt havermoutregime.

"Kan ik geen tarwe-toast eten?" Ik jankte.

"Nee havermout," zei hij. "

Dat was niet het einde van het verhaal. Zelfs tijdens het hard werken, raakte ik plateaus in mijn gewichtsverlies. alcohol zo lang als ik kon (om werkgerelateerde redenen, dat was twee weken), wat mijn metabolisme weer op gang bracht. Toen begonnen mijn heupen me problemen te geven, waardoor hardlopen moeilijk werd. Na een maand of twee te hebben gespendeerd en een beetje gewicht in het proces, ging ik zwemmen, het is niet zo goed als rennen om af te vallen, maar het helpt me om te behouden.

Wat maakt het handhaven van de gezondheid van de harde st voor velen van ons is niet de dagelijkse routine - als u gemotiveerd bent, is het niet zo moeilijk om een oefeningsregime te krijgen dat werkt - het zijn de verstoringen die het leven op uw pad zet. Zwangerschap, vakantie, bewegen. Als je eenmaal op die omweg bent afgeweken, kan het zo moeilijk zijn om weer op het goede spoor te komen.

In de jaren nadat ik voor het eerst mijn gewicht onder controle had gekregen, verreweg de grootste hobbel in de weg Atlanta naar Los Angeles. In Atlanta had ik een routine. Het zwembad waar ik zwom was op weg naar mijn kantoor. Ik ging elke dag.

In Los Angeles was ik zelfs meer aan het fietsen gebonden dan voorheen en het zwembad dat ik bij mijn huis vond was druk en onaangenaam. Hier is iets dat ik heb geleerd over lichaamsbeweging: als je op een of andere manier ambivalent bent (voorbij het aanvankelijke streven om eraan te wennen), blijf je er niet bij. Ik probeerde naar het zwembad te gaan, maar ik maakte excuses omdat ik er niet van genoot. Na drie maanden in Los Angeles was ik bijna weer een back-up van mijn voortrainersgewicht. Het was enorm ontmoedigend.

Uiteindelijk vond ik een zwembad waar ik van hou, maar alleen zwemmen zou me niet terug krijgen in de vorm waarin ik was geweest. Ik vond een circuit in mijn buurt waar ik kon lopen , met een gezonde dosis trappen om midden in de wandeling op te rennen. En ik begon lessen te volgen in The Bar Method, een oefenstudio die dansfilosofieën combineert met kernversterking en gerichte spiertraining.

Op dagen dat ik gewoon te druk ben om een vol uur van een of ander soort oefening, ik doe een snelle training van 7 minuten. Ik gebruikte ook een calorie-tracking-app voor een paar maanden om mijn eten en lichaamsbeweging te volgen, wat ontzettend handig was om te begrijpen hoeveel ik moest trainen om al die calorieën te verbranden die ik consumeerde terwijl ik zo vaak uit eten ging voor mijn werk als voedselcriticus .

In vorm blijven is niet gemakkelijk - niet voor degenen onder ons die graag eten, en vooral niet voor degenen onder ons die eten voor hun geld. Maar het goede nieuws is dat als ik in vorm kan blijven (terwijl ik zeven maaltijden per week per week eet!), Je het ook kunt doen!

, , ] ]