Selectief mutisme bij tieners

Selectief mutisme, een aandoening die ervoor zorgt dat kinderen normaal spreken in sommige situaties zonder in anderen te spreken, kan voor tieners tot veel problemen leiden. Educatieve problemen kunnen optreden wanneer tieners niet in staat zijn om op school te spreken. Voor tieners van wie het selectieve mutisme voorkomt dat ze in het openbaar of rond vreemden spreken, kan dit hun sociale leven ernstig schaden. Diagnose van selectief mutisme vereist meestal een teaminspanning tussen een arts, een logopedist en een professional in de geestelijke gezondheidszorg.

Symptomen van selectief mutisme

Volgens de American Speech-Language-Hearing Association begint selectief mutisme meestal eerder tot de leeftijd van 5 en kan het hele leven duren. Het wordt beschouwd als een soort sociale fobie die ervoor zorgt dat tieners zich in sommige situaties zo angstig voelen dat ze niet kunnen praten. Hoewel sommige tieners met selectief mutisme praten met vreemden vermijden, spreken anderen niet wanneer ze buiten hun eigen huis zijn. Sommige mensen met selectief mutisme zijn bereid om non-verbaal te communiceren, terwijl anderen gebaren en oogcontact vermijden.

Oorzaken van selectief mutisme

Selectief mutisme is een type angststoornis dat met de tijd slechter kan worden. Volgens het NYU Child Study Centre ondersteunen ouders soms onbedoeld een kind bij het ontwikkelen van selectief mutisme. Ouders die communiceren voor hun kind wanneer ze merken dat hun kind zich ongemakkelijk voelt, kunnen de inspanningen van hun kind om te praten te versterken. Soms nemen klasgenoten zelfs een beschermende rol op en proberen ze te spreken voor een kind met selectief mutisme. Hoe langer een kind vermijdt te praten, hoe moeilijker het wordt. Tegen de tijd dat een kind de tienerjaren bereikt, kan het bijna onmogelijk worden om te spreken in angstwekkende situaties zonder behandeling.

Behandeling voor selectief mutisme

Cognitieve gedragstherapie met een professional in de geestelijke gezondheidszorg is aangetoond om effectief te zijn in het behandelen van selectief mutisme. Het richt zich op exposure-therapie, die een tiener geleidelijk aan blootstelt aan het spreken in ongemakkelijke situaties. Ouderparticipatie kan de behandeling ten goede komen, omdat ouders gedragstechnieken kunnen leren die een kind motiveren om te spreken. Logopedie kan nodig zijn als er onderliggende spraakproblemen zijn. Medicatie kan worden gebruikt om angst te verminderen, waardoor het voor een tiener gemakkelijker is om te praten in angstwekkende situaties.

Gevaren van het niet ontvangen van behandeling

Symptomen van selectief mutisme zullen waarschijnlijk niet verdwijnen hun eigen, en een gebrek aan behandeling kan tot grotere problemen leiden. Hoewel vroegtijdige interventie het beste is, is het nooit te laat voor mensen om behandeld te worden. Tieners met selectief mutisme lopen het risico op sociaal isolement en kunnen een doelwit worden van pesten. De Selective Mutism Group meldt dat er enig onderzoek is dat onbehandelde gevallen van selectief mutisme kunnen leiden tot ernstiger problemen op volwassen leeftijd, zoals depressie, vermijdende persoonlijkheidsstoornis of zelfs problemen met middelenmisbruik.