Neuropsychiatrische kenmerken van vitamine B12-deficiëntie

Vitamine B12 is een essentiële, in water oplosbare vitamine die verschillende rollen in uw lichaam speelt. Het is de enige in water oplosbare vitamine die jarenlang in kleine hoeveelheden in het lichaam kan worden opgeslagen. Omdat je lichaam altijd een B12 bij de hand heeft, kan het een tijdje duren om de effecten van een tekort op te merken. Een vitamine B12-tekort hebben kan leiden tot verschillende neuropsychiatrische stoornissen, maar uw arts moet uw B12-spiegels controleren om te bepalen of een tekort de oorzaak is.

Hoe B12-functies

Vitamine B12 heeft een complexere structuur dan andere vitamines. Het is de enige vitamine die zich hecht aan een mineraal, kobalt, om te functioneren. Methylcobalamine en 5-deoxyadenosyl zijn de twee vormen van B12 die biologische activiteit in het menselijk lichaam hebben. B12 helpt uw ​​lichaam aminozuren te gebruiken die uw hersenen van energie voorzien. Het is niet alleen essentieel voor normale neurologische functies, het werkt ook om DNA en RNA te synthetiseren, het genetische materiaal dat in alle cellen wordt aangetroffen. Zonder voldoende hoeveelheden B12 in uw systeem kunnen bepaalde neurologische aandoeningen optreden, evenals schade aan DNA en RNA. Voor een normale gezondheid heeft u dagelijks 2,4 mcg B12 nodig, maar uw arts kan hogere doses aanbevelen om van een tekort te herstellen.

Neuropsychiatric Features

Neuropsychiatrische kenmerken van aandoeningen zijn afwijkingen in specifieke gebieden met een hogere hersenfunctie, inclusief het limbisch systeem, dat gevoelens en emoties regelt. Aandoeningen kunnen aandachtstekortstoornis, ADD, dementie, epilepsie of een soort van hoofdtrauma omvatten. Deze stoornissen kunnen kenmerken hebben zoals depressie, angst, prikkelbaarheid, geheugenstoornis en psychose. Hoewel genetica een rol kan spelen bij elk van deze, kan het hebben van een B12-tekort ook een oorzaak zijn.

Gevolgen van lage B12-spiegels

Vitamine B12 helpt zenuwcellen te beschermen door de myelineschede te behouden, wat de beschermende coating rond de zenuwen. Als de myeline schede omhult, treedt neurologische disfunctie op. Lage B12-niveaus resulteren in dramatische cognitieve achteruitgang, waardoor neuropsychiatrische kenmerken geassocieerd met bepaalde aandoeningen ontstaan. In het bijzonder vermindert B12 de accumulatie van bèta-amyloïde plaque. Deze schadelijke stof is het gevolg van de opbouw van ijzer, koper en zink in de hersenen, verandert in waterstofperoxide dat hersencellen aanvalt en doodt. Aangezien deze effecten na verloop van tijd langzaam toenemen, zijn ze mogelijk niet omkeerbaar. Onderzoek gepubliceerd in de "The American Journal of Clinical Nutrition" in 2007 toonde aan dat lage niveaus van B12 in het lichaam worden geassocieerd met cognitieve achteruitgang. Vitamine B12 helpt bij het handhaven van normale homocysteïnespiegels. Dit aminozuur is verhoogd bij patiënten met dementie, vooral bij de ziekte van Alzheimer. Bepaalde populaties hebben een groter risico op B12-tekort en moeten passende maatregelen nemen om te zorgen voor adequate B12-spiegels.

Oorzaken van een B12-deficiëntie

Vitamine B12 zit vast aan eiwitten in dierlijk voedsel en komt vrij door zuren in de maag voor absorptie. Als het eenmaal is vrijgegeven, bindt het zich met een glycoproteïne genaamd "intrinsieke factor" in het duodenum en wordt het naar het ileum van de dunne darm gestuurd voor absorptie. Volgens onderzoek gepubliceerd in de "American Family Physician" in 2003, kan het hebben van onvoldoende intrinsieke factor een B12-tekort veroorzaken, omdat je lichaam niet in staat is om de vitamine te absorberen. Lijdend aan een gastro-intestinale aandoening, zoals het prikkelbare darm syndroom of de ziekte van Crohn, beperkt de opname van voedingsstoffen en kan het risico op een tekort verhogen. Bovendien, omdat B12 voornamelijk afkomstig is van dierlijk voedsel, hebben vegetariërs of veganisten een hoog risico op een tekort. Ouderen lopen een andere populatie in gevaar, omdat het dieet vaak beperkt is en de spijsvertering met de leeftijd afneemt.