Wat zijn waterwantsen?

Waterkevers zijn een soort kakkerlak die meestal buiten in koele, vochtige gebieden wordt aangetroffen. Deze insecten zijn van de soort Blatta orientalis, gewoonlijk oosterse kakkerlakken of zwarte kevers genoemd. Hoewel ze geen huizen binnenin koloniseren, zullen ze periodiek woningen betreden op zoek naar voedsel. Identificatie van deze plagen kan zonder veel moeite worden gemaakt omdat ze gemakkelijk te onderscheiden zijn van andere soorten kakkerlak.

Identificatie

Volwassen waterbug hebben gladde, glanzende lichamen die bijna zwart van kleur zijn. Ze zijn tussen de 1 en 2 centimeter lang. Vrouwtjes hebben stevige lichamen met onontwikkelde vleugelpads op de thorax. De mannetjes hebben rudimentaire vleugels die zich over de buik uitstrekken, waardoor de laatste vier tot vijf buiksegmenten zichtbaar worden. Mannetjes zijn lichter van kleur dan vrouwtjes. Onrijpe waterbeestjes lijken op volwassenen, maar zijn kleiner, lichter van kleur en hebben geen vleugelstructuren. Eierkoffers zijn rijk bruin van kleur, glad en glanzend.

Habitat

Waterbugs zijn niet invasief voor huizen. Ze gedijen op organische en rottende materie, speciaal onder bladeren, mulch en andere struiken. Kolonies worden ook gevonden in donkere, vochtige gebieden. Ze kunnen bewonen kelders, stenen metselwerk, stortplaatsen, riolering, waterleidingen en kruipruimtes. Als water schaars is, kunnen de insecten binnenshuis reizen via ventilatiesystemen, luchtkanalen of onder de deuren. Het zijn arme klimmers, en eenmaal binnen zijn ze niet vaak te vinden op muren, in hoge kasten of op de bovenste verdiepingen. Watervissen komen vaak vast te zitten in badkamerkranen nadat ze door de riolering zijn gekropen omdat ze er niet uit kunnen klimmen.

Levenscyclus

Waterkevers leggen meestal minder eieren dan andere kakkerlakken. Een vrouw produceert tussen een en acht eicellen per seizoen. Deze donkerbruine omhulsels zijn minder dan een centimeter lang en zijn afgezet op voedselbronnen. Het duurt 60 dagen voordat de gevallen uitkomen, waardoor de eerste exemplaren (jonge insecten) ontstaan. De onvolgroeide insecten ruien zeven tot tien keer voordat ze volwassen worden. De volwassenheid wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van vleugels bij mannen en vleugelvleugels bij vrouwen. In tegenstelling tot de meeste andere soorten kakkerlakken, is de ontwikkelingscyclus van waterbaden seizoensgebonden. Eieren komen meestal uit vanaf de lente tot het midden van de zomer, en de volwassen populaties piek in het late voorjaar. De populaties beginnen af ​​te nemen tijdens de zomermaanden.

Risico's

Omdat waterbuggen veel voorkomen bij rioleringsbewoners, is het mogelijk dat ze ziekteverwekkers overbrengen naar voedsel. De meest overgebrachte ziekten zijn gastro-enteritis en reacties op allergenen die door de insecten worden meegevoerd.

Control

Waterbugs kunnen worden gecontroleerd door de ingangen van huizen te screenen en ervoor te zorgen dat al het sanitair adequaat is afgesloten. Het tot een minimum beperken van tuinafval zal de buitenpopulaties verminderen. De beste chemische controle voor waterbeestjes is een lokaas met lokaas, die een lokstof bevat in voedingsbronnen die zijn verbonden met de chemische hydramethylnon. Insecten brengen de chemische stof met vertraagde afgifte terug naar de nesten en delen deze met de kolonie.