Calcium and Nerve Impulses

", 3, [[

Calcium, een positief geladen molecuul, is op veel plaatsen bruikbaar in het menselijk lichaam. De rol van calcium in het zenuwstelsel strekt zich uit van het begin van een zenuwsignaal tot de actie die plaatsvindt. Calcium signaleert een impuls naar een spiercel en blijft nuttig totdat de samentrekking is voltooid.

Anatomie

Neuronen zijn de cellen die samen uw zenuwstelsel vormen. Deze bestaan ​​uit een lichaam dat een zenuwtransmissie ontvangt, evenals een axon dat de transmissie signaleert. Het axon eindigt in takken genaamd synaptische knoppen die de cel waarbinnen de impuls reist, innerveren.

Zenuwimpulsgeleiding

Een zenuwimpuls begint geleiding als elektrische impulsen, geïnitieerd door de hersenen, omlaag reizen door het zenuwstelsel cellen. De elektriciteit veroorzaakt een verandering in polariteit door kanalen te openen om positieve natrium- of kaliumionen naar binnen of naar buiten te verplaatsen. Positieve moleculen worden opgeslagen in membranen bewaakt door gepoorte kanalen. Dit betekent dat ze moeten worden gestimuleerd om de positieve ionen vrij te maken die helpen de zenuwimpuls uit te voeren.

Zenuwimpuls en calcium

Het is bekend dat calcium een ​​ander positief molecuul is dat nuttig is voor de geleiding van een zenuwimpuls voor een spiervezel. Clay Armstrong, een neurobioloog, is echter van mening dat calcium een ​​grotere rol kan spelen. Armstrong vermoedt dat calcium de leiding heeft over de gepoorte kanalen die kalium en natrium afgeven om een ​​zenuwimpuls te bevorderen. Armstrongs theorie stelt voor dat calciumionen een soort deur zijn naar deze gepoorte kanalen. Calcium moet bewegen om de ionen vrij te maken en calcium moet terugkeren voordat de impuls stopt en de homeostase wordt hersteld.

Calcium en spiercontracties

Wanneer een zenuwimpuls een spiercel bereikt, vereist de spierbeweging calcium als goed. Je spiercellen slaan calcium op en na een zenuwimpuls wordt de cel overspoeld met calcium. Om een ​​skeletspier te laten bewegen, moeten twee myofilamenten, actine en myosine, in een spiervezel aan elkaar binden om een ​​trekkracht te creëren die de spier verkort. Een molecuul dat bekendstaat als tropomyosine blokkeert echter de bindingsplaats en moet worden verplaatst om een ​​samentrekking te creëren. Calcium bindt aan troponine dat aan tropomyosine is gehecht. Na binding met calcium, verplaatst troponine tropomyosine, waardoor de bindingsplaats wordt blootgesteld en beweging wordt gecreëerd.