Hoe skeletspier zich aanpast aan weerstandstraining

Acute aanpassingen of reacties van skeletspieren op weerstandstraining treden op tijdens of kort na een inspanningstraining. De onmiddellijke reactie is de accumulatie van vermoeidheid producerende metabolieten in de spier. Chronische aanpassingen daarentegen zijn veranderingen die zich op lange termijn manifesteren als gevolg van weerstandsoefeningen. Chronische aanpassingen zijn het resultaat van consistente acute veranderingen in de skeletspieren en blijven ook gedurende langere tijd bestaan.

Acute zure ophoping

Een acute of onmiddellijke responsresistentietraining heeft op skeletspier de accumulatie van vermoeidheid producerende metabolieten. Anorganische fosfaat, ammoniak en waterstofionen (H +) zijn alle bijproducten van het metabolisme. H + verlaagt bijvoorbeeld de pH van de spier wanneer aanwezig, waardoor de omgeving zuurder wordt, algemeen bekend als melkzuur. Dit manifesteert zich tijdens de training als een branderig gevoel dat leidt tot spiervermoeidheid.

Acute energetische uitputting

Energiedepletie is een ander antwoord op weerstandstraining. Creatinefosfaat (CP) en glycogeen zijn brandstofsubstraten die helpen de werkspierspanning onmiddellijk te voeden. In wezen is adenosine trifosfaat (ATP) de directe bron van energie voor spiercontractie. Omdat het echter slechts in kleine hoeveelheden kan worden opgeslagen, treedt energie-uitputting snel op. Daarom moet ATP vroeg en vaak worden hersteld. De CP-verbinding wordt onderverdeeld in afzonderlijke creatine- en fosfaatmoleculen en het fosfaat wordt gebruikt om meer ATP te creëren voor spiersamentrekking. Maar met voortgezette training nemen de niveaus van CP en glycogeen af. De aanvulling van glycogeen kan enkele uren tot meerdere dagen duren.

Chronische reactie

Spierhypertrofie of groei is de primaire chronische aanpassing aan weerstandstraining. Hypertrofie is de toename van het dwarsdoorsnede-oppervlak van de spiervezels. Vergelijkbaar met het roosterwerk dat te vinden is in gazon- of zwembadstoelen, vergroot de dwarsdoorsnede van de vezels in skeletspieren hun kracht- en krachtvermogens. Weerstandstraining verhoogt de eiwitsynthese, of het bouwen, in de spiervezels. Langdurige training resulteert in een verhoogde capaciteit voor creatinefosfaat in de spier, waardoor het begin van vermoeidheid tijdens een trainingssessie wordt verminderd of vertraagd.

Spiervezeltypes

Skeletspier kan in twee soorten worden opgesplitst : slow-samentrekking, of Type I, en snel-twitch, of Type II, spiervezels. Kortom, spiervezels met een langzame twijffrequentie zijn betrokken bij een activiteit die gedurende een bepaalde periode aanhoudt, terwijl snel bewegende vezels een integraal onderdeel vormen voor snelle en krachtige bewegingen van korte duur. Met consistente weerstandstraining blijven Type I-vezels hetzelfde terwijl het percentage Type II toeneemt. Deze nieuw gevormde vezels zijn echter geclassificeerd als Type IIa omdat ze sommige kenmerken van Type I-vezels op zich nemen.