Mijn veganistische reis en afdaling naar orthorexia

Opmerking van de redacteur: deze blog is oorspronkelijk geschreven en geplaatst in 2014.

Een van de engste dingen die ik ooit heb gedaan, was om naar voren te komen over nee langer vegan zijn na het maken van een carrière op mijn veganistische blog.

Heb ik meer dan 10.000 volgers van sociale media en bloglezers verloren? Ja. Heb ik doodsbedreigingen gekregen? Ja. Zou ik het helemaal opnieuw doen? Ja, miljoenen keren.

Uitspreken over mijn overgang van veganisme was een cruciale stap in mijn persoonlijke reis naar het overwinnen van de eetstoornis die ik tijdens mijn plantaardige veganistische levensstijl ontwikkelde. Het gaf me ook het platform om te schrijven over en te bepleiten waar ik echt in geloof, wat de kunst is om naar ons lichaam te luisteren, ons te voeden met hele voedingsmiddelen en ons te concentreren op ons beste voelen.

Luister: 15 manieren om Nooit jezelf beroven EN gezond eten

Maar voordat ik je dat allemaal vertel, moet ik je wel uitleggen waarom ik in de eerste plaats veganist werd: ik leed aan levenslange maagproblemen, waaronder een zwakke spijsvertering, een hiatale hernia, voedselgevoeligheden en extreme opgeblazen gevoel en pijn na het eten van alle soorten verwerkt, gebakken of vettig voedsel.

Ik wist nooit wat mijn maag in een gorgelend, slopend gevoel van ongemak zou brengen, en die kwesties leerden me van een jonge leeftijd om te vrezen voor voedingsmiddelen die niet als puur, schoon of helemaal gezond werden beschouwd.

Ik heb op 14-jarige leeftijd rood vlees, varkensvlees en het meeste gevogelte uitgesneden omdat ik jong was en de indruk had dat ik dat deed zou me super milieuvriendelijk en "alternatief" maken en zou ook wat van de maagpijn verlichten Ik was zo gewoon om te ervaren.

Snel doorsturen naar het einde van de middelbare school. Ik was jarenlang overwegend vegetarisch en na een ruige breuk en de wens iets nieuws te proberen, vond ik dat het tijd was om mijn gezonde eetgewoonten naar een hoger niveau te tillen. Ik probeerde een vijfdaags, op planten gebaseerd reinigingsprogramma met de bedoeling een paar kilo te laten vallen en mijn systeem te ontgiften van vakantievoedsel en, meer precies, vakantiealcohol.

Tegen de tweede dag was het voor iedereen duidelijk om me heen dat mijn lichaam gedijt op een plantaardig dieet. Mijn spijsverteringsproblemen verdwenen en ik had heel veel energie en voelde me ongelooflijk. Ik beloofde mezelf op dat moment dat ik nooit meer terug zou gaan naar mijn vorige manier van eten, hoewel mijn dieet gezond was om mee te beginnen!

Mijn manier van denken werd extreem. Mijn denkproces was: "Oh, als dit me een goed gevoel geeft, waarom zou ik dan ooit geneigd zijn om terug te gaan naar iets anders te eten?" Terugkijkend, zou er niets mis zijn geweest met het opnemen van meer plantaardig voedsel in mijn leven zonder een direct label op mijn dieet te slaan. Maar dat is niet wat ik deed.

Ik viel snel en hard voor de veganistische levensstijl. Ik heb geleerd allerlei lekkere recepten op plantaardige basis te maken. Ik heb mijn foodblog en Instagram-account gemaakt, oorspronkelijk getiteld The Blonde Vegan, en begon advies uit te delen aan mensen over de hele wereld over hoe je op een gezonde en bewuste manier kunt overgaan op een veganistisch dieet.

Het probleem was, er kwam een punt waar ik niet langer mijn eigen advies nam. Op de blog heb ik gepleit voor het eten van peulvruchten, granen en sojaproducten om het eiwitgehalte onder controle te houden en rekening te houden met B12-spiegels door supplementen te nemen, een bekwame voedingsdeskundige te bezoeken en superfoods te eten.

Ik had echter mijn eigen veganisme tot het uiterste. Ik was wekenlang sapreinigend, dorstte in rauw veganisme en het rauwe veganistische dieet van 80/10/10 en vermeed veel soorten gezond plantaardig voedsel.

Kortom, ik besefte dat ik een eetstoornis, orthorexia genaamd. Orthorexia is de obsessie met het eten van schoon, puur voedsel en de daaropvolgende angst voor voedsel dat schadelijk of verstorend kan zijn voor het lichaam. Het heeft kenmerken van anorexia en andere, meer algemeen bekende, eetstoornissen, maar het is meer gebaseerd op voedselangsten en hoe voedsel het lichaam beïnvloedt dan op lichaamsbeeld gedreven angsten.

Om voorbij mijn eetstoornis te komen, wist ik Ik moest mijn extreme dieetbeperkingen opheffen. De eerste stap was het afschaffen van het etiket van veganisme. Ik begon vrije scharreleieren en wilde vis te eten en langzaam uit te breiden tot het punt waar niets off-limits was.

Ik zal niet tegen je liegen, het was moeilijk. Het proberen van nieuw voedsel na jaren van beperking gaf me grote zorgen en het was geen gemakkelijke prestatie om door te werken. Ik eet nog steeds tonnen fruit en groenten, maar de nieuwe variëteit en het gebrek aan regels heeft wonderen gedaan voor mijn psyche en mijn gezondheid.

Natuurlijk verloor ik veel volgelingen en kreeg ik veel haat van de veganistische gemeenschap. Ik ontvang nog steeds negatieve e-mails en word aangevallen door mensen die vinden dat het OK is om anderen te beoordelen op hun voedingskeuzes.

In het begin was het hartverscheurend, maar ik heb een dikke huid en een geweldig gevoel van veiligheid ontwikkeld omdat Ik weet wat ik aan het doen ben, is goed voor mij. Ik doe wat goed is voor mijn lichaam en ik promoot waar ik van houd en waar ik in geloof.

Als je in een positie bent dat je bang bent om te veranderen vanwege een label, weet dan dat je kan het doen. Alles wat nodig is, is je innerlijke kracht en luisteren naar je lichaam en je hart. De rest zal komen. En ik ben er altijd als je een oor nodig hebt.

, , ] ]